Opracowanie metody oznaczania aktywności pepsyny
w soku żołądkowym
Więcej
Ukryj
1
Katedra i Zakład Chemii, Wydział Lekarski z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu
Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach
2
Laboratorium Analityczno-Bakteriologiczne, Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej,
Zakład Pulmonologii w Tarnowskich Górach
Autor do korespondencji
Michał Długaszek
Katedra i Zakład Chemii Wydział Lekarski z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, ul. Jordana 19, 41-808 Zabrze, tel. +48 693 962 272
Ann. Acad. Med. Siles. 2015;69:85-90
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Wstęp:
Celem niniejszych badań było opracowanie metody oznaczania aktywności pepsyny w soku żołądkowym na podstawie metody opisanej w piśmiennictwie, która w badaniach laboratoryjnych okazała się nie w pełni efektywna. Podjęta praca jest próbą udoskonalenia metody polegającej na trawieniu hemoglobiny wołowej przez pepsynę i wprowadzenia skutecznych zmian, aby uzyskane wyniki mogły być użyteczne w diagnostyce klinicznej.
Materiał i metody:
Przeprowadzono badania z wykorzystaniem hemoglobin różnych gatunków zwierząt i człowieka, zmiany czasów inkubacji, stężeń oraz objętości reagentów.
Wyniki:
Próby oparte na wykorzystaniu roztworu pepsyny wykazały, że najskuteczniejsza w oznaczaniu aktywności enzymu jest hemoglobina ludzka. Pierwotnie proponowane czasy inkubacji zostały wydłużone, a do hamowania reakcji użyto kwasu trichlorooctowego o wyższym stężeniu, niż sugerowano, równocześnie zmniejszając o połowę objętości reagentów. W próbach przeprowadzonych z użyciem oczyszczonego enzymu wykazano korelację między stężeniem enzymu a absorbancją supernatantu zawierającego produkty reakcji enzymatycznego trawienia hemoglobiny.
Wnioski:
Wprowadzone modyfikacje pozwalają na udoskonalenie procesu oznaczania aktywności pepsyny w soku żołądkowym i efektywnego wykorzystania w praktyce laboratoryjnej.
REFERENCJE (12)
1.
Ozmen S., Yücel O.T., Sinici I., Ozmen O.A., Süslü A.E., Oğretmenoğlu O., Onerci M. Nasal pepsin assay and pH monitoring in chronic rhinosinusitis. Laryngoscope 2008; 118: 890–894.
2.
Samuels T.L., Johnston N. Pepsin as a marker of extraesophagealreflux. Ann. Otol. Rhinol. Laryngol. 2010; 119: 203–208.
3.
Abd El-Fattah A.M., Abdul Maksoud G.A., Ramadan A.S., Abdalla A.F., Abdel Aziz M.M. Pepsin assay: a marker for reflux in pediatric glue ear. Otolaryngol. Head Neck Surg. 2007; 136: 464–470.
4.
Anson M.L. The estimation of pepsin, trypsin, papain and cathepsin with hemoglobin. J. Gen. Physiol. 1938; 22: 79–89.
5.
Wynn W.A. A Simple Method for the Estimation of Pepsin in Gastric Juice. J. Clin. Pathol. 1955; 8: 85.
6.
Balasubramaniam P., Malathi A. Comparative study of hemoglobin estimated by Drabkin's and Sahli's methods. J. Postgrad. Med. 1992; 38: 8–9.
7.
Yvon M., Chabanet C., Pellisier J. Solubility of peptides in trichloroacetic acid (TCA) solutions. Hypothesis on the precipitation mechanism. Int. J. Pept. Protein Res. 1989, 34: 166–176.
8.
Dembińska-Kieć A., Naskalski J. Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej. Wyd. II uzupełnione i poprawione, Urban & Partner, Wrocław 1998, s. 633–636.
9.
Kokot F. Choroby wewnętrzne. Tom I. Wyd. VIII zmienione i unowocześnione. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006, s. 326.
10.
Abu-Erreish G.M., Peanasky R.J. Pepsin inhibitors from Ascaris lumbricoides. Pepsin-inhibitor complex: stoichiometry of formation, dissociation, and stability of the complex. J. Biol. Chem. 1974; 249: 1566–1571.
11.
Ofori-Anti A.O., Ariyarathna H., Chen L., Lee H.L., Pramod S.N., Goodman R.E. Establishing objective detection limits for the pepsin digestion assay used in the assessment of genetically modified foods. Regul. Toxicol. Pharmacol. 2008; 52: 94–103.
12.
Yamada S., Hirata K., Tsugawa N., Bunai Y., Ohya I. Vomit identification by pepsin assay using a fibrin blue-agarose gel plate. Forensic Sci. Int. 1992; 52: 215–221.