Wprowadzenie:
W ostatnich latach stożek rogówki stał się często diagnozowanym schorzeniem okulistycznym, charakteryzującym się postępującym ścieńczeniem obszaru centralnego lub paracentralnego rogówki. Standardową metodą terapeutyczną jest cross-linking rogówki (CXL), który oferuje różnorodne techniki leczenia dostosowane do zaawansowania choroby. Celem niniejszego przeglądu jest zebranie i omówienie najczęściej stosowanych metod CXL w sposób, który ułatwi lekarzom dobór najbardziej odpowiedniego planu terapeutycznego, uwzględniającego indywidualne potrzeby pacjenta.

Metody przeglądu:
Niniejszy przegląd opiera się na 42 artykułach starannie wybranych z ogólnodostępnych źródeł, z wykorzystaniem baz danych PubMed i Google Scholar. Wyszukiwanie obejmowało postępowanie terapeutyczne w CXL zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Przegląd literatury obejmuje publikacje z lat 2003–2024.

Stan wiedzy:
CXL jest uważany za podstawową strategię terapeutyczną w leczeniu stożka rogówki. Liczne badania wskazują, że metoda ta jest bardzo skuteczna u pacjentów cierpiących na to schorzenie.

Wnioski:
Przegląd ocenia różne metody CXL. W metodzie przeznabłonkowego CXL (transepithelial cross-linking – TE-CXL) zachowuje się warstwę nabłonka, co zmniejsza ryzyko powikłań pooperacyjnych i umożliwia leczenie cieńszych rogówek oraz zaawansowanego stożka rogówki. Chociaż wspomniana metoda jest bezpieczniejsza, mniej bolesna i sprzyja szybszemu powrotowi do zdrowia, jej skuteczność może być ograniczona przez niewystarczającą penetrację ryboflawiny. Z kolei CXL z usunięciem nabłonka (epithelium-off – epi-off), zwłaszcza protokół drezdeński, pozostaje złotym standardem, choć niesie za sobą ryzyko powikłań, takich jak ból. Praca podkreśla potrzebę równoważenia bezpieczeństwa i skuteczności przy wyborze metod CXL, przy jednoczesnym uznaniu, że wszystkie metody są skuteczne w hamowaniu postępu stożka rogówki.