Metoda agregacji impedancyjnej jest jedną z najnowszych technik stosowanych w ocenie funkcji płytek krwi, wykorzystującą krew pełną jako środowisko reakcji. Zasada jej działania opiera się na pomiarach zmian impedancji, jakie następują na skutek agregacji płytek krwi po dodaniu egzogennego aktywatora. Najważniejszymi zaletami tej metody są: łatwość jej wykonania bez specjalistycznego laboratorium, brak konieczności wcześniejszego przetwarzania pobranej do badania próbki oraz szybkość w uzyskaniu wyników. Wszystkie te cechy pozwalają na wykonanie tego badania przy łóżku pacjenta. Metoda agregacji impedancyjnej pozwala na ocenę pięciu różnych szlaków aktywacji płytek krwi w zależności od zastosowanego agonisty. Leki przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy czy klopidogrel, powodują blokadę aktywacji trombocytów zależną kolejno od kwasu arachidonowego i adenozynodifosforanu. Zastosowanie tych związków, jako aktywatorów agregacji płytek krwi, pozwala na ocenę indywidualnej odpowiedzi pacjentów na terapię tymi lekami. Identyfikacja osób „odpornych” na leczenie przeciwpłytkowe może spowodować zmniejszenie liczby powikłań zakrzepowych u tej grupy chorych oraz pozwoli na zwiększenie efektywności leczenia. Obecnie poszukiwane są także inne kliniczne zastosowania agregacji impedancyjnej. Technika ta może być również stosowana do oceny ryzyka krwawienia okołooperacyjnego w kardiochirurgii. Trwają badania dotyczące jej potencjalnego użycia przy określaniu rokowania u pacjentów z ostrą sepsą, wykrywaniu trombocytopenii indukowanej heparyną czy diagnostyce choroby von Willebranda. Pomimo że technika ta ma potencjał, aby stać się metodą przyszłości w ocenie funkcji płytek krwi, wiele badań musi potwierdzić jej przydatność zanim stanie się standardową procedurą szpitalną.