Wstęp:
Stulejka jest jednostką chorobową, której społeczeństwo nadało negatywne konotacje. Dyskusje dotyczące napletka, zarówno w kontekście jego stanów patologicznych, jak i fizjologicznych, toczą się od wieków i obejmują zagadnienia związane z religią, higieną, estetyką oraz tradycją. W 2002 r. londyńscy badacze zidentyfikowali stulejkę wtórną jako odpowiadającą liszajowi twardzinowemu i zanikowemu (lichen sclerosus et atrophicus), znanemu również jako balanitis xerotica obliterans (BXO), który jest jedynym bezwzględnym wskazaniem do obrzezania u chłopców. Niniejsze badanie ma na celu ocenę badań histopatologicznych pacjentów po chirurgicznym leczeniu stulejki, aby ustalić związek między BXO i klinicznie rozpoznaną stulejką.

Materiał i metody:
W niniejszym badaniu przeanalizowano wyniki badań histopatologicznych u pacjentów poddanych chirurgicznym metodom leczenia stulejki w okresie od stycznia 2014 r. do marca 2020 r. Kryterium włączenia do badania było chirurgiczne leczenie stulejki z towarzyszącym badaniem histopatologicznym próbek pobranych podczas operacji. Dane zostały zebrane prospektywnie i losowo.

Wyniki:
W badaniu wzięło udział 106 pacjentów, u których przeprowadzono zabieg chirurgiczny, a uzyskane próbki poddano badaniu histopatologicznemu. Średni wiek pacjentów wynosił 9,41 ± 3,82 roku. W całej grupie pacjentów rozpoznanie BXO (w tym BXO focalis) wynosiło 59% (n = 63).

Wnioski:
Najczęstszą przyczyną stulejki wtórnej po leczeniu operacyjnym jest BXO, którego częstość występowania u pacjentów wynosi od 5,5% do 84%. Wyniki niniejszego badania mieszczą się w tym zakresie. Widoczne bliznowacenie napletka może być również spowodowane innymi czynnikami, takimi jak przewlekły stan zapalny napletka, ale też niewłaściwą higieną czy zakażeniami tej okolicy.