Wstęp:
Osteogeneza dystrakcyjna, jako metoda leczenia zaburzeń osi i skrótów kończyn dolnych, jest procesem długotrwałym, co niekorzystnie wpływa na stan funkcjonalny narządu ruchu oraz psychikę dziecka. W związku z powyższym celem pracy była analiza parametrów czasoprzestrzennych chodu oraz porównanie wyników leczenia u dzieci po wydłużeniu goleni i uda metodą Ilizarowa.

Materiał i metody:
Badania wykonano u 40 dzieci z asymetrią kończyn dolnych leczonych w Katedrze i Oddziale Klinicznym Ortopedii w Sosnowcu w latach 2000–2006. U każdego dziecka wykonano zabieg osteogenezy dystrakcyjnej metodą Ilizarowa. Grupa została podzielona na dwie podgrupy: grupę I stanowiło 20 dzieci po wydłużeniu goleni metodą Ilizarowa, grupę II stanowiło 20 dzieci po wydłużeniu uda metodą Ilizarowa. Analiza chodu została przeprowadzona przy użyciu systemu do analizy ruchu firmy Zebris i polegała na przejściu po wytyczonej ścieżce o długości ok. 2 metrów. Platforma reagowała na nacisk, dzięki czemu można było oceniać reakcje sił podłoża oraz parametry czasoprzestrzenne chodu. Po zakończonym pomiarze otrzymano raport zawierający dane badanych parametrów.

Wyniki:
Z przeprowadzonych badań wynika, że zarówno u dzieci z wydłużanym udem, jak i golenią trzy z pięciu subfaz fazy podporu kończyną operowaną i nieoperowaną uległy wydłużeniu a dwie skróceniu w stosunku do norm wg J. Perry. Subfazy, które zostały wydłużone, to: zapoczątkowanie kontaktu, przejęcie ciężaru, przygotowanie przenoszenia, natomiast skrócenie czasu trwania poszczególnych subfaz odnotowano w pełnym podporze oraz fazie odbicia.

Wnioski:
Lepsze wyniki uzyskano po wydłużeniu uda niż goleni metodą Ilizarowa u dzieci ze skróceniem kończyny dolnej. Stereotyp chodu u dzieci po wydłużeniu kończyn odbiega od normy.