Bruksizm, definiowany jako mimowolna aktywność mięśni żucia przejawiająca się zgrzytaniem i zaciskaniem zębów, stanowi istotny problem zdrowotny u młodych dorosłych. Niniejsze opracowanie analizuje etiopatogenezę, częstość występowania oraz czynniki ryzyka bruksizmu w tej grupie wiekowej, ze szczególnym uwzględnieniem roli stresu psychologicznego. Przegląd literatury wskazuje na istotną korelację między wysokim poziomem stresu a nasileniem objawów bruksizmu, niezależnie od płci. Omówiono neurofizjologiczne mechanizmy leżące u podstaw zaburzenia, w tym udział osi podwzgórze–przysadka–nadnercza (hypothalamic–pituitary–adrenal – HPA) oraz szlaków dopaminergicznych. W pracy podkreślono także przydatność nowoczesnych metod monitorowania zachowań związanych z bruksizmem, takich jak Ecological Momentary Assessment (EMA), umożliwiających śledzenie objawów w czasie rzeczywistym. Szczególny nacisk położono na znaczenie wczesnej diagnostyki oraz kompleksowego podejścia terapeutycznego, obejmującego zarówno aspekty somatyczne, jak i psychospołeczne bruksizmu. Wyniki podkreślają potrzebę dalszych badań nad interakcjami między stresem, snem a farmakoterapią w kontekście skutecznej profilaktyki i strategii leczenia.