Fizjologiczny proces starzenia układu autonomicznego obejmuje zarówno jego komponentę współczulną, jaki i przywspółczulną. Dotyczy szeregu przemian strukturalnych w obrębie ciała neuronu i zakończeń nerwowych, a także wiąże się ze zmianą ekspresji szeregu białek błonowych i wewnątrzkomórkowych. Efektem tych przemian jest ograniczenie plastyczności i zdolności do regeneracji neuronów zwojów układu autonomicznego. U osób w podeszłym wieku obserwuje się przewagę komponenty współczulnej nad przywspółczulną w zakresie regulacji chronotropizmu węzła zatokowo-przedsionkowego i przestrojenie odruchu z baroreceptorów na wyższy poziom. Powyższe zmiany związane z procesem starzenia mogą modulować szereg procesów patofi zjologicznych, w których układ autonomiczny odgrywa istotną rolę. W przebiegu przewlekłej niewydolności serca obserwuje się nadmierną aktywację komponenty współczulnej układu autonomicznego i związany z tym wzrost ryzyka nagłego zgonu. Również w przebiegu nadciśnienia tętniczego, utrwalonego migotania przedsionków oraz w przypadku występowania hipotonii ortostatycznej aktywacja układu autonomicznego pełni istotną funkcję. Występowanie zaburzeń układu autonomicznego w podeszłym wieku niekorzystnie wpływa na jakość życia chorych.