Zaburzenia psychiczne są coraz częstszą jednostką chorobową w społeczeństwie na całym świecie, w znacznym stopniu dotykają również kobiety w ciąży. Według najnowszych badań na depresję cierpi w Polsce 1,5 mln osób i aż 350 mln ludzi na świecie. Ustalono również, że problem dotyczy aż 10,5% kobiet w całej Europie. Zwiększone ryzyko zachorowania na zaburzenia afektywne odnotowuje się w grupie wiekowej między 18 a 44 rokiem życia, czyli populacji kobiet w wieku rozrodczym. Środowisko medyczne stoi przed dylematem wdrożenia leczenia, które zapewni bezpieczeństwo dziecka podczas przyjmowania leków, a także bierze pod uwagę konsekwencje przerwania leczenia związane z efektem odstawienia substancji psychotropowych i możliwością nawrotu objawów chorobowych u kobiet. Celem pracy był przegląd i podsumowanie metod leczenia zaburzeń depresyjnych u kobiet w ciąży, jak również ocena korzyści i ryzyka związanych z podjęciem różnych terapii leczniczych. Dokonano przeglądu publikacji naukowych opublikowanych w językach angielskim i polskim w bazach PubMed i Google Scholar. Posłużono się takimi słowami kluczowymi jak „depression” oraz „pregnancy”. Leczenie zaburzeń depresyjnych u kobiet w ciąży jest nadal tematem spornym i wymaga indywidualnego podejścia do każdej pacjentki. W trakcie terapii należy rozważyć ewentualne korzyści wynikające z leczenia farmakologicznego, które niesie za sobą ryzyko powikłań u płodu, oraz wybór mniej inwazyjnych metod niefarmakologicznych. Proces diagnostyczny i wybór dalszego postępowania powinny również obejmować potencjalne ryzyko związane z nieleczeniem choroby afektywnej jednobiegunowej u ciężarnych. Materiały i metody: Przeprowadziliśmy przegląd publikacji naukowych opublikowanych języku angielskim i polskim w bazach PubMed i Google Scholar. Posługiwaliśmy się słowami kluczowymi takimi jak „depression” oraz „pregnancy” Wnioski: Leczenie zaburzeń depresyjnych u kobiet w ciąży jest nadal tematem spornym i wymaga indywidualnego podejścia do każdej pacjentki. W trakcie terapii należy rozważyć ewentualne korzyści leczenia farmakologicznego, które niesie za sobą ryzyko powikłań u płodu oraz wybór mniej inwazyjnych metod niefarmakologicznych. Proces diagnostyczny i wybór dalszego postępowania powinien również obejmować potencjalne ryzyko związane z nieleczeniem choroby afektywnej jednobiegunowej u ciężarnych.