W ostatnich latach myszy stały się najczęściej wykorzystywanymi zwierzętami laboratoryjnymi w badaniach przedklinicznych. Wraz z rosnącym ich wykorzystaniem także w badaniach układu krążenia (zarówno w terapiach komórkowych regenerujących mięsień sercowy po zawale, leczeniu niewydolności serca, jak i w ocenie kardiotoksyczności leków) konieczne stało się opracowanie dokładnej metody oceny funkcji serca, która rzetelnie mogłaby określić skuteczność i bezpieczeństwo badanych terapii. Przeniesienie techniki śledzenia markerów akustycznych (speckle tracking echocardiography – STE) do warunków echokardiografii doświadczalnej pozwala na bardziej rzetelną i wiarygodną ocenę ich skuteczności i bezpieczeństwa. Pomiary regionalnej deformacji serca uzyskiwane tą metodą są dużo bardziej czułe i specyficzne niż parametry klasycznej echokardiografii. Technika STE wydaje się bardzo atrakcyjną metodą, nie jest jednak pozbawiona wad i ograniczeń. Analiza obrazów 2D techniką STE jest bardzo wrażliwa na artefakty, które zacierając granice wsierdzia, uniemożliwiają prawidłowe śledzenie markerów akustycznych. Uzyskanie powtarzalnych obrazów o dobrej jakości jest wciąż dużym wyzwaniem, szczególnie w warunkach echokardiografii doświadczalnej. W dostępnym piśmiennictwie techniczne i praktyczne aspekty tego badania są często pomijane lub opisane bardzo enigmatycznie, a nierzadko to właśnie one są podstawą do uzyskania zadowalających nas obrazów. Dlatego też celem niniejszego opracowania jest zarówno ocena przydatności nowoczesnych technik echokardiograficznych w warunkach pracowni doświadczalnej, jak i opisanie technicznych oraz praktycznych zagadnień przeprowadzenia badania echokardiograficznego u myszy.